Zo lang geleden...

Zo lang geleden dat ik dichtte

om zo emoties te verlichten.

Om in woorden te vangen

een ongekend verlangen.

Zo lang geleden dat ik rijmend schreef

over wat in de stilte achterbleef.

 Wat heb ik veel gedichten geschreven

toen ik jonger was.

Maar het einde van mijn puberteit

betekende eigenlijk ook zo'n beetje

het einde van mijn 'dicht'-tijd.

Niet dat er daarna niets meer was

om over te dichten,

maar

eenmaal uit de puberteit

beleefde ik de emoties toch wat minder intens ;)

Zo nu en dan

is er echter ineens een sprankje inspiratie

wat graag op papier gevat wil worden.

Zoals ook de woorden

bovenaan deze blogpost.

Ik geniet ervan als het gebeurt

en besloot daarom

het hier ook maar eens te delen.

Wie weet kun jij er ook van genieten.