euforisch dweilmoment

Maandenlang heb ik er tegenop gezien:

dweilen…

Nooit geweten dat je zo futloos kunt zijn,

dat zelfs de meest simpele klussen,

als een torenhoog obstakel kunnen voelen!

En ik deed het wel hoor

(al was het misschien net wat minder vaak),
maar het kostte me enorm veel kruim
vóór dat de klus eenmaal geklaard was.


Vol verbazing was ik dan ook,
toen ik drie weken geleden,
na het stofzuigen
vol automatisch de stoelen op tafel zette
en de dweil pakte.
Hè?
Ineens was het totaal geen moeite meer!
Een uur later
stuurde ik manlief enthousiast een berichtje
met wat ik al allemaal gedaan had die ochtend.
Wat een heerlijk gevoel!

Sinds dat moment
tel ik elke dag vol blijdschap mijn overwinningen.
Zelfs die verzette klok,
die me een uur van mijn zo gekoesterde nachtrust zou kosten
én me 's ochtends extra vroeg mijn bed uit zou duwen,
bleek dit jaar lang zo erg niet.
Hoera!

Een week later zat ik in een warm voorjaarszonnetje
met een vriendin op een terras.
We doen dat nooit,
maar het was zo nodig om even bij te kletsen.
De verkoop van haar huis en de aankoop van een nieuw huis
zorgden voor veel spannende momenten,
maar vol trots kon ze vertellen
over al haar groei-momenten in dit proces
en wat was ik blij voor haar!

Natuurlijk deelde ik mijn euforisch dweilmoment.
Ieder zijn eigen overwinningen, toch?
Toen ik haar aankeek zag ik de tranen in haar ogen.
"Ik vind het zo fijn voor je", zei ze,
"het ontroert me".
Wauw...
Zo had ik opnieuw een zegening om te tellen:
die van lieve, begripvolle en meelevende mensen om me heen.
En op dat moment, die lieve vriendin in het bijzonder!

Een moment later zaten we samen te lachen.
Wat een maf stel emotionele grieten bij elkaar!
We besloten dat het verhaal stof was voor een column.
En het werd nog beter toen de vriendin sprak:
"Ik geef je wel even wat tijd zodat je het kunt noteren,
als je bang bent dat je het vergeet".
Nou, ik ben het niet vergeten!
Hoe zou ik ook kunnen?