Het is alweer bijna een jaar geleden
dat ik schreef over het proces
om de overprikkeling
uit mijn hoog-sensitieve persoontje te krijgen.
Het blijkt een lang proces,
maar er gingen dan ook vele jaren aan verwaarlozing
en structureel over mijn eigen grenzen gaan
aan vooraf.
Inmiddels ben ik zeker verder.
Ik kan informatieve/wetenschappelijke boeken lezen
én daarna terughalen wat erin verteld werd,
ik kan genieten van muziek,
ik sta sterker in de omgang met andere personen
en kan daarin ook eerlijker zijn over mijn eigen gevoel
en beter mijn grenzen bewaken
én, het belangrijkste in dit rijtje,
ik kan op zijn tijd weer lekker dollen met de kinderen
en lachen met manlief!
Het aller, allerbelangrijkste is echter
dat ik eindelijk weer in contact sta met mijn eigen lichaam.
Mijn lijf zendt al jarenlang allerlei alarmsignalen uit
waar ik steeds maar weer
niet voldoende mee kon.
En de laatste paar maanden
spanden daarin de kroon
met vastzittende schouders, lage rugpijn, bekkeninstabiliteit,
onrustige benen, slechte nachtrust
én, helemaal nieuw, dagenlange flinke verzuring in mijn spieren.
Tot een maandje geleden de knop omging
en ik ineens instinctief de juiste beslissingen kon nemen.
Eén daarvan was gaan sporten!
Ik ga nu met Ernst mee naar jiu jitsu
en ben, onder hoede van de Healthy Sisters,
met hardlopen begonnen.
En ja, dit is belastend voor mijn lichaam.
Maar het is vooral een heerlijke uitdaging
en mijn lijf juicht
omdat het eindelijk weer mag doen waarvoor het bedoeld is:
bewegen!
Op de judomat sta ik met blote voeten
en ook het rennen doe ik barefoot.
Bij elke beweging
kan ik direct voelen wat het doet in mijn lichaam,
bijsturen, iets anders proberen,
en zo, beetje voor beetje, de signalen die mijn lichaam geeft
leren begrijpen.
Het lopen maakt mijn hoofd leeg,
mijn lichaam krachtiger
en de band tussen lichaam en geest weer nauwer en sterker.
En misschien kunnen ze dan over een tijdje
wel weer samen één zijn.
Wat zou dat fijn zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten